Hooggevoeligheid in je samengestelde gezin, Bonusmama Hanna deelt haar verhaal

Hanna Maas is illustrator& kunstenares en Bonusmama van twee kinderen. Ook Hanna ging van ‘Single naar Bonusmama’ in een korte periode. Als hooggevoelig en introverte vrouw is het vaak zoeken waar je je rust kan pakken. Zeker in een druk samengesteld gezin kan dit een grote uitdaging zijn. Bonusmama Hanna deelt met ons haar persoonlijke verhaal over haar samengestelde gezin. Lees je mee welke ervaringen en tips zij jou mee wilt geven. Hooggevoeligheid in je samengestelde gezin, Bonusmama Hanna deelt haar verhaal

Ons gezin bestaat uit Remco (41), Boris (9), Dide (7) en ik zelf (32). Remco en ik hebben elkaar ontmoet op 1 april 2018. Het was 1e Paasdag, ik had die dag gewerkt en zat ‘s avonds alleen op mijn kamer, ik huurde in die tijd een huisje met een huisgenote. Terwijl ik achter de laptop zat, schreef ik op hoe goed het met me ging ten opzichte van vorig jaar rond deze tijd. Toen was mijn hart gebroken omdat ik weg was gegaan bij de man met wie ik samenwoonde. Nu, een jaar later, voelde ik me sterk en blij met het leven wat ik had!

Ineens was het net, of er iemand een tikje tegen mijn achterhoofd gaf en ik voelde heel sterk: ‘ik moet naar de stad’.

Het was zo’n overtuigend gevoel dat ik zonder aarzelen mijn laptop dicht klapte, en op pad ging. Een half uur later liep ik rond in het centrum van Utrecht, benieuwd naar de reden van mijn intuïtieve drang om de stad in te gaan. De terrassen zaten vol, en ik liep langs een café waar twee vriendinnen zaten. ‘Kom erbij!’ riepen ze, en al snel hadden we het over vrijgezel zijn, want dat was van ons alledrie de status quo. ‘Nou, ik vind het echt heel lekker’, zei ik, ‘maar ik mis wel een maatje, dat heb ik nooit echt gehad’. ‘Ah’, riep een van de meiden voor de grap, ‘daar komt hij net aan!’. Ik keek om en zag een kale man in een leren jas aan komen lopen. Het bleek Remco, een gemeenschappelijke vriend van hen. Toen hij zich voorstelde vielen zijn helderblauwe ogen me op en ik merkte dat ik hem wel interessant vond. Naarmate de avond vorderde dijde de groep op het terras uit, en uiteindelijk kwam ik naast Remco terecht. Iemand vroeg hem naar zijn kinderen en even voelde ik een steekje. ‘Shit, hij is al bezet’. Uit zijn antwoord werd duidelijk dat hij niet meer samen was met de moeder van zijn kinderen, ik voelde de opluchting. De rest van de avond raakten Remco en ik langzaam maar zeker in een soort bubbel. We hadden het over vanalles en nog wat en we praatten wij aan een stuk door. Na een wenk van de serveerster (het café ging sluiten) stonden we op. ‘Het voelt alsof de avond nog niet af is’, zei ik buiten tegen Remco.

De volgende ochtend dronken we koffie in zijn huis en liet Remco mij een filmpje van zijn kinderen zien. Ze speelden aan de keukentafel, toen 4 en 6 jaar oud. Tijdens het kijken voelde ik een golf van liefde over me heen vallen en ik raakte geëmotioneerd. Alsof ik toen al wist dat zij een heel belangrijke rol in mijn leven gingen spelen. Die hele week in april 2018 was het alsof het Universum zich extra uitsloofde en met allemaal pijlen Remco’s richting op wees: ‘dit is de man Hanna!’ We waren allebei helemaal lyrisch over elkaar en schreven de mooiste brieven.

Remco’s beste vriend Chris merkte nog op dat hij het erg leuk vond voor ons maar wel hoopte dat we snel wat normaler zouden doen.

Op vrijdag, dus 5 dagen na onze ontmoeting, kreeg ik Rem’s huissleutel. Na ongeveer 6 weken stelde ik mezelf voor als ‘een vriendin’ aan de kinderen. Een paar weken later raadden ze zelf dat ik ‘verliefd was op papa’, wat ons krampachtige niet-aan-elkaar-zitten een beetje een lachertje maakte. Natuurlijk hadden de Boris en Dide het door dat ik niet zomaar een vriendin was, dat straalde waarschijnlijk van ons af!

Ongeveer driekwart jaar na onze eerste ontmoeting trok ik officieel in bij Remco en de kinderen. Mijn katje Puk was me al een paar maanden voor, omdat ik zo vaak van huis was dat het voor haar niet ehm, zo leuk meer was. Zoals iedere beslissing die we namen was ook deze met name op gevoel, daarna kwam het praktisch doorspreken ervan.

Nu, bijna drie jaar later, ben ik blij dat ik van tevoren niet precies wist waar ik in ben gedoken. Het vele plannen, het altijd – al is het op de achtergrond- aanwezig zijn van de ex, de drukte met twee jochies in huis, en dan ook nog het samen als stel leuk hebben en houden! Toch kom ik altijd weer terug bij wat ik de eerste week van onze ontmoeting heel sterk voelde: dat dit the way to go is. Wat ik heel leuk vind aan ons samengestelde gezin is de gezelligheid en liefde die het met zich meebrengt. Ik heb inmiddels met allebei de kinderen een goede band opgebouwd en ben echt van ze gaan houden. En ik houd van het ‘op en af’ ritme: de tijd met Remco samen en de tijd als gezin! Heel vaak voel ik mezelf heel rijk, alsof ik ineens een heel pakket heb gekregen:-).

Hooggevoelig en bonusmama, gaat dat wel samen? Bonusmama Hanna deelt haar verhaal

Er zijn ook best veel dingen die ik lastig vind. Het meest moeilijke vind ik dat Boris en Dide niet mijn eigen kinderen zijn, dat het wel Remco’s eigen kinderen zijn EN dat dit in de basis een situatie is die ontstaan is uit pijn. Dat klinkt zwaar, en zo voelt het lang niet altijd. Maar het feit blijft altijd dat Remco en hun moeder een ander toekomstbeeld hadden dan wat er nu is. En dat de kinderen, hoe goed ze het ook in beide huizen hebben, altijd hun mama of papa missen. En zeker tijdens de lockdown, een quarantaineperiode of het thuis lesgeven voel ik veel eerder dan Remco dat ik gillend gek word van de kinderen de hele dag om me heen. Ik heb niet dat oer gevoel om er voor hen te zijn, of zo’n onvoorwaardelijke liefde die Remco voelt. Dat vind ik soms heel oké om te constateren, en soms heel naar.

De tip die ik had willen hebben en zou willen geven is: wees eerlijk. Eerlijk tegen jezelf over wat je voelt, en eerlijk tegen je partner daarover. Dat levert soms ongemakkelijke momenten op, maar is ook altijd winst.

Het is en blijft namelijk een situatie die door Remco en mij anders wordt ervaren. Wat voor Rem en mij belangrijk is om te doen, is tijd samen hebben. Leuke dingen doen, samen. Dat het even om ons gaat, om de basisrelatie. Wij hebben bijvoorbeeld echt twee heerlijke vakanties in de bergen gehad waarin we een week alleen elkaar hadden. Zoiets willen we ieder jaar, los van een weekendje weg. Door corona kon dat dit jaar niet en dat mis ik dan ook echt.

Wat de opvoeding betreft, heb ik steeds meer mijn plek ingenomen. Eerst als toeschouwer vanaf de zijlijn, toen steeds meer als deelnemer aan het opvoeden van de kinderen. Remco blijft voor mij wel de hoofdopvoeder, en zoals het nu is voelt het voor mij heel goed.

Hooggevoelig en bonusmama, gaat dat wel samen? Bonusmama Hanna deelt haar verhaal — Hooggevoeligheid in je samengestelde gezin, Bonusmama Hanna deelt haar verhaal

En de moeder niet te vergeten, toen ik een relatie kreeg met Remco heb ik haar ook een kaart geschreven. Dat ik haar altijd zou respecteren als moeder van de kinderen. Dat is mij tot nu toe ook aardig gelukt. Andersom geeft zij mij ook veel vertrouwen in hoe ik met de kids omga. En wanneer er een conflict is tussen haar en Remco blijf ik erbuiten. Ik weet er wel van en tegelijk voel ik ook heel sterk ‘dat is tussen hen’. En soms zeg ik dat ik even geen zin heb om over de ex of over iets van de kids te praten.

Eigenschappen die handig zijn om te hebben wanneer je een samengesteld gezin instapt zijn wat mij betreft flexibiliteit, zelfliefde en doorzettingsvermogen. En niet te veel ego. Het gaat niet om jou namelijk. Iedereen heeft iets te leren van deze vorm van samenleven, en het helpt mij wanneer ik mijn ego daar geen al te grote rol in geef. Zonder dus mezelf te vergeten – daarom noemde ik zelfliefde.

Ik ben hooggevoelig en introvert wat maakt dat ik soms pas echt uitrust wanneer ik alleen ben.

Dat laatste is ook wel een thema voor mij de afgelopen tijd. Door corona is er natuurlijk veel druk komen te staan op het leven thuis. Ik vond het thuis lesgeven echt pittig, net als het gegeven dat Remco hele dagen thuis werkt en ik als zzp’er ook. Ik ben echt aan het oefenen om mezelf meer tijd alleen te gunnen. Ik ben hoog gevoelig en introvert wat maakt dat ik soms pas echt uitrust wanneer ik alleen ben. En dat vind ik in een gezin, en zelf binnen een relatie, best lastig. Alsof ik dan man en kinderen tekortdoe, wanneer ik ‘er even niet ben’. Terwijl ik merk dat ik juist dan een leukere vrouw en bonusmoeder ben als ik wel even zelf ben gaan wandelen/in mijn atelier heb gezeten/een nachtje weggeweest ben.

Ik begon met een uitgebreide beschrijving van de ontmoeting tussen mij en Remco. Op lastige momenten helpt mij dat namelijk. Dan bedenk ik mezelf dat, ook al is het zijn van een bonusmama niet altijd makkelijk, dat dit gezin aan mij gegeven is. En dat geeft mij het vertrouwen dat deze manier van leven ook goed is voor mij, met alle hoogte- en dieptepunten! Misschien delen Remco en ik daarom wel onze liefde voor de bergen.

Hooggevoelig en bonusmama, gaat dat wel samen? Bonusmama Hanna deelt haar verhaal