Als bonusmoeder dacht ik dat ik mijn rol had gevonden—totdat ik zelf zwanger werd. Waar ik eerst begripvol en evenwichtig in ons samengestelde gezin stond, begon mijn wereld ineens te verschuiven. Mijn focus verschoof, schuldgevoelens kwamen op, en ik ontdekte hoe het moederschap de dynamiek binnen ons samengestelde gezin veranderde. Hoe ga je om met deze gevoelens? Hoe combineer ik mijn nieuwe moederschap met de dynamiek van ons samengestelde gezin? Lees snel verder en ontdek, Hoe het moederschap mijn blik op ons samengestelde gezin veranderde
Je kent het vast wel. Het gaat je inmiddels goed af om afstand te houden, begrip te tonen voor de moeder van je bonuskind en om je partner de ruimte te geven die hij nodig heeft met de kinderen en zijn ex-partner. Maar dan raak je zwanger, en ineens voelt alles waar je zo hard voor hebt gewerkt anders. Je lichaam verandert, en daarmee je focus. Waar je eerder over van alles tegelijk kon nadenken, lijkt er nu minder ruimte te zijn. Je hoofd zit vol: met jezelf, je veranderende lichaam, jullie kindje en de bevalling die eraan komt. Je fantaseert over hoe het straks zal gaan met jullie gezinnetje—uhm, je samengestelde gezinnetje natuurlijk. En daar begint het eerste schuldgevoel…
Schuldgevoel en de zoektocht naar het doen van het ‘juiste’
Ik heb een fijne eerste zwangerschap en ik kon niet wachten op de geslachts-echo. Hoewel ik altijd zei dat het me niets uitmaakte, merkte ik dat ik hoopte op een meisje. Ons eerste kindje samen. Mijn partner had alles al een keer meegemaakt, en ik vond dat lastiger dan ik had verwacht. Wanneer het een meisje zou zijn, zou voor hem ook alles nieuw zijn, dacht ik. En heel eerlijk: er zou dan minder ruimte zijn voor vergelijkingen tussen de kinderen.
Mijn maag kneep al samen bij de gedachte dat mijn partner en zijn ex onze kinderen met elkaar zouden vergelijken. Ik had het nodig dat deze zwangerschap, dit speciale moment, écht van ons samen zou zijn. Ik had voor mijn gevoel al zoveel ingeleverd en mijn leven moeten delen.
Bij het nadenken over de bevalling dachten we ook na over de eerste ontmoeting tussen mijn bonuszoon en onze dochter. We wilden hem er zo snel mogelijk bij hebben, zodat we met z’n viertjes in onze babybubbel konden duiken. Maar hoe zou dat logistiek werken?
Zou hij bij zijn moeder of bij zijn oma zijn? En hoe zouden we de overdracht regelen? Ik heb hier nachten van wakker gelegen. Veel in mij schreeuwde: dit is óns moment, daar hoort zijn ex toch niet bij?
De geboorte: een kantelpunt in mijn kijk op onze samengestelde familie
Toen onze dochter via een thuisbevalling werd geboren, was mijn bonuszoon onderweg met zijn oma. Mijn partner haalde hem beneden op en zo doken we precies zoals ik had gehoopt onze babybubbel in. Diezelfde avond kwamen onze beste vrienden langs, en de dag erna keek ik er enorm naar uit om onze dochter voor te stellen aan onze familie.
Ondertussen gierden de gelukshormonen door mijn lijf. Vanuit de euforie van de geboorte zag ik alles anders. Ik voelde iets verschuiven.
Waarom deed ik zo moeilijk over het laten zien van onze dochter? Ik was zo trots en dankbaar.
Ter plekke besloot ik: weet je wat, als de moeder van mijn bonuszoon langs wil komen, dan kan dat. Zij heeft er tenslotte ook voor open gestaan dat ik in het leven van haar zoon kwam. Hoe moeilijk moet dat voor haar geweest zijn? Waarom zou ik dan nu moeilijk doen over haar aanwezigheid in het leven van onze dochter? We deelden nu beide en kind met dezelfde vader…
Zo kwam het dat de ex van mijn partner alsnog de dag na de geboorte op kraamvisite kwam. Het was goed, het was apart. Waar je als moeder trots bent op je kind en normaal gesproken als kersverse moeder bewonderend wordt toegesproken over je prestatie, was ik nu tijdens mijn kraambed de moeder van mijn bonuszoon aan het troosten. Het was ingewikkeld. Het was rouw en tegelijkertijd ook mooi. Het was het begin van een nieuwe dynamiek in ons samengestelde gezin.
Mijn gevoelens en onzekerheden als bonusmoeder en moeder
Op het moment dat mijn bonuszoon een zusje kreeg, veranderde er iets in mijn gevoel over ons samengestelde gezin. Zij horen nu bij elkaar. Ze delen een deel van hetzelfde bloed. We zijn allemaal op een bijzondere manier verbonden. Maar hoe bewaak/bescherm je die verbinding binnen een co-ouderschap? En hoe leg je de positie van zijn moeder uit in zijn en ons leven? We zagen elkaar elke week vanwege de overdracht. Hoe leggen we dit later uit aan onze dochter? Hoe splits je deze levens? Of is dat misschien niet nodig?
We hebben ervoor gekozen om er flexibel mee om te gaan en alles te benoemen zoals het is. We doen ons best om onze kinderen te helpen begrijpen hoe ons samengestelde gezin werkt, passend bij hun leeftijd.
Onze dochter weet niet beter dan dat de moeder van mijn bonuszoon in haar leven is en dat we een soort (soms wispelturige)familie zijn.Voor haar voelt het als de normaalste zaak van de wereld. Terwijl het voor mij zo dubbel kan voelen.
Gedachten en onzekerheden die mij door de tijd in de weg zaten waren:
- Ik was bang dat mijn dochter de moeder van mijn bonuszoon leuker vindt dan mij.
- Ik weet niet goed wanneer we afstand moeten houden of dichtbij moeten komen
- Doe ik mijn bonuszoon niet tekort nu ik moeder ben? Hoe verdelen we alles eerlijk?
- Ik dacht soms: wat als ik er niet meer ben? Zou zij dan mijn rol overnemen en meer in het leven zijn van mijn kinderen en partner?
- Ik voel mij schuldig als ik het ook fijn vind om met “onze” kinderen te zijn.
- Ik vroeg mij af of mijn partner en zijn ex, wanneer ze samen zijn met onze dochter en hun zoon, ooit dachten: hoe zou het geweest zijn als wij nog samen waren?
Laten we vooral even stilstaan bij het feit dat al deze gevoelens en gedachten zo ontzettend menselijk zijn. We willen allemaal belangrijk zijn, gezien en erkend worden. Met deze gedachten en triggers ben ik zelf aan de slag gegaan om te ontdekken waar dat in zat. En ondertussen blijft het een zoektocht: wat werkt voor mij, ons samengestelde gezin, en wat niet?
Het ouderschap heeft mijn respect voor gescheiden ouders vergroot
Wat ik wel weet, is dat het ouderschap mij een diepere emotionele laag heeft laten ervaren in hoe moeilijk het is voor mijn partner en zijn ex (en voor alle ouders in scheiding) om hun kind te moeten missen door de omgangsregeling.
Ik heb diep respect voor alle moeders (en vaders) die hun kinderen moeten delen met hun ex-partners en hun nieuwe partners en die dit op de best mogelijke manier proberen te doen. Er is geen opleiding of natuurwet die je leert hoe dit moet. Het is rauw, het is rouw. Het is verdragen, missen en opnieuw opbouwen. Dat verdient erkenning.
Leren leven met verandering: hoe ons samengestelde gezin steeds opnieuw zijn weg vind
De afgelopen jaren hebben we veel transformaties meegemaakt in ons samengestelde gezin. De moeder van mijn bonuszoon kreeg een nieuwe relatie, onze omgangsregeling veranderde van 50/50 naar één weekend in de twee weken, en er kwam gezinsuitbreiding aan beide kanten. Toen onze zoon werd geboren en de moeder van mijn bonuszoon ook een zoon kreeg, gingen we op een totaal andere manier met die verandering om dan bij onze dochter. Er was spanning, miscommunicatie en veel emotie.
Het samengestelde gezin blijft een zee met hoge golven, maar soms is het water kalm en helder. Inmiddels hebben we ons weer door de woelige periodes heen genavigeerd, en nu ik dit schrijf, varen we in rustiger water.
Waarom we blijven proberen
Wat voor mij en mijn partner, nu we samen ouders zijn, vooral belangrijk is binnen ons samengestelde gezin? Dat alle kinderen elkaar kennen en een band opbouwen. Zij zijn tenslotte met elkaar verbonden door middel van mijn bonuszoon.
Op het moment dat wij als volwassenen wegvallen, blijven zij met elkaar over. Als broers en zus. Als familie.
Hun relatie, hoeveel leeftijdsverschil er ook tussen zit, is het waard om ons best voor te doen. Dit is één van de redenen waarom we na iedere moeilijke periode toch weer opstaan en opnieuw proberen samen te werken. Niet perfect—want dat zijn we niet. Maar wel met de beste intenties en de wil om te blijven leren.
Ik denk dan maar weer: wat is het toch fijn dat er zoveel mensen zijn die oprecht van al onze kinderen houden.
Want uiteindelijk draait het daarom. Elk kind verdient zoveel mogelijk liefde, en hoe mooi is het als we die liefde samen, vanuit acceptatie, kunnen delen?
𝘞𝘪𝘭 𝘫𝘪𝘫 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘸𝘦𝘵𝘦𝘯 𝘰𝘧 𝘰𝘯𝘥𝘦𝘳𝘴𝘵𝘦𝘶𝘯𝘪𝘯𝘨 𝘰𝘯𝘵𝘷𝘢𝘯𝘨𝘦𝘯 𝘣𝘪𝘫 𝘫𝘰𝘶𝘸 𝘳𝘰𝘭 𝘢𝘭𝘴 𝘣𝘰𝘯𝘶𝘴𝘮𝘰𝘦𝘥𝘦𝘳 𝘰𝘧 𝘩𝘦𝘵 𝘷𝘦𝘳𝘴𝘵𝘦𝘳𝘬𝘦𝘯 𝘷𝘢𝘯 𝘫𝘶𝘭𝘭𝘪𝘦 𝘴𝘢𝘮𝘦𝘯𝘨𝘦𝘴𝘵𝘦𝘭𝘥𝘦 𝘨𝘦𝘻𝘪𝘯? 𝘐𝘬 𝘩𝘦𝘭𝘱 𝘫𝘦 𝘨𝘳𝘢𝘢𝘨
Lees ook: Hoera bonusmama je bent zwanger! Dit was onze zwangerschapsaankondiging in ons samengestelde gezin?
Volg je mij al op Instagram? Leuk als ik je daar zie!