Om 5.35 uur werd ik wakker uit mijn droom. Huh, heb ik nu écht krampen of heb ik dit alleen gedroomd? Ik besluit uit bed te stappen en even een rondje door het huis te lopen. Ja hoor, ik voel wel degelijk krampen, zou dit het zijn? Zou het doorzetten? Voor de zekerheid houd ik de krampen bij op een app. Na een uurtje weet ik het zeker; de weeën zijn begonnen en ze komen om de 6 minuten. Zacht leg ik mijn hand op Martijn. Hij ligt nog zo fijn te slapen. ‘Lieverd, het is begonnen,’ fluister ik. Hij weet gelijk dat dit niet meer het moment is om zich om te draaien en verder te slapen. Hij kijkt mij aan, weet je het zeker? En of ik het wist. De weeën werden al snel sterker, en mijn moederbrein raasde praktisch door. Oké, wat gaan we doen met Charlie-Fay?! Lees snel verder; mijn bevallingsverhaal en 5 tips voor zwangere bonusmoeders.
We hadden een plan voor als de weeën in de nacht zouden beginnen, maar nu was het in de vroege ochtend op een schooldag. Dymar was bij zijn moeder, dus dat kwam goed uit. Na overleg met de verloskundige besluiten we dat Martijn Charlie-Fay gewoon zelf naar school zal brengen. En zo starten we de ochtend. Tussen de weeën door maken we Charlie-Fay klaar voor de dag. Ik doe haar haar, leg haar kleren klaar. Een mooie blauwe prinsessenjurk met hakjes. Natuurlijk, meis, waarom ook niet? Het is tenslotte een speciale dag. De weeën zijn sterk en ik merk dat praten mij te veel afleidt om ze goed op te vangen. Inmiddels is het 8.00 uur.
“Terwijl ik een wee voel opkomen, vraag ik haar om op de weeënknop te drukken.”
In de vluchttas voor Charlie-Fay zat een klein cadeautje verstopt. Dit was het perfecte moment om hem nu zelf aan haar te geven. Terwijl ik een wee voel opkomen, vraag ik haar om op de weeënknop te drukken. Ondertussen maakt zij het cadeautje open, een knuffeltje zodat ze niet alleen zou zijn. Ik zie in haar blik dat ze het spannend vindt om naar school te gaan, en ik snap het wel. Mama heeft pijn en er komt vandaag een broertje. Op haar hand teken ik een hartje en we laten haar een hartje op onze hand tekenen. Als je in de klas zit en je zorgen maakt, dan kun je naar het hartje kijken of er een kus op geven. Dan weten wij dat je aan ons denkt en zijn wij bij jou in gedachten. Het is tijd om te vertrekken en Martijn brengt haar weg. Zo, dat hebben we geregeld!
Oef, en daar is weer een wee. Ik ben alleen thuis, en elke 3 minuten volgen de weeën elkaar op. Het voelt goed om even alleen te zijn en mij volledig te kunnen focussen op mijn lichaam. Het was toch wel pittig om de aandacht te moeten verdelen. Maar terwijl de tijd vordert begin ik onrustig te worden, het voelt als een eeuwigheid voordat Martijn weer thuis is. Om 8.45 uur loopt hij binnen. ‘Schat, het is tijd om het bad op te zetten,’ zeg ik. Ik lees de spanning op zijn gezicht. Het gaat vandaag gewoon echt gebeuren. Hij baalt dat hij met het bad bezig moet zijn in de woonkamer, terwijl hij mij wil steunen bij het opvangen van de weeën in onze slaapkamer. Op dat moment gaat de deurbel, de verloskundige is er. Gelukkig! De taken kunnen verdeeld worden en nu kunnen we volledig samen in de bevallingsbubbel duiken.
In bad bevallen
Met de Amsterdamse waterdruk loopt het bevallingsbad langzaam vol. Inmiddels heb ik 7 centimeter ontsluiting en begint het nu echt zwaarder te worden om ze op te vangen. Het is 10.00 uur en ik stap voorzichtig in bad. Wat een goed idee was dit! Ik vind mijn houding en verander deze ook niet meer gedurende de rest van de bevalling. De warmte haalt net de scherpe randen er vanaf. De ontsluitingsweeën maken plaats voor persweeën. Holy shit, ik was even vergeten hoeveel zeer dit doet. Ik hoor het mijzelf met een zielige stem ook nog zeggen, ‘dit doet best wel pijn.’
‘Nee nee, je moet naar beneden kleine man!’ De bevalling verloopt vlot.
‘Nog even volhouden, je bent er bijna’. Martijn is lief en ik voel mij zo door hem gesteund. Hij heeft al het vertrouwen dat ik dit kan!’ Inmiddels is het 10.30 uur. Zo vroeg nog, denk ik. Dat is lekker. Ho, de focus moet weer snel terug, want daar komt weer een perswee. Ik voel elke beweging van de baby, zo ook dat hij na de perswee weer terug omhooggaat. Nee nee, je moet naar beneden kleine man! Ik ben op dat moment mijn ademhaling even kwijt. Hoe moest het ook alweer? Ik moet snel mijn flow weer zien terug te krijgen, want dit gaat niet goed. Oerkreten volgen. Alhoewel het even bevredigend voelt, ik weet ook dat daar mijn energie niet naartoe moet. De verloskundige merkt mijn onrust op en helpt mij door een simpele aanmoediging op weg. Ja, dit had ik nodig, ik heb mijn ademhaling weer terug en ben weer in control. Ongelooflijk, waarom moeten vrouwen dit doorstaan!?
De verloskundige geeft aan dat de baby de knik probeert te maken. En zodra ze dat zegt, weet ik weer wat ik moet doen. Zoals ik gezien had op een handig filmpje, draai ik mijn knieën naar binnen en maak ik ruimte voor hem om de knik te maken. Als een knikker voel ik hem zakken en met controle en kracht duw ik hem naar beneden. En daar is de beroemde ‘ring of fire’! Oh my god! Waarom moet dit zoveel zeer doen! Maar ik heb geen tijd om na te denken, ik moet nú doorzetten. En daar gaat de laatste zet, met al mijn (wils)kracht duw ik hem eruit.
‘Je kunt hem gewoon laten gaan en hemzelf pakken’, zegt de verloskundige. Ik draai mij om en zie hem voor het eerst. Onder water, als in een vertraagd beeld. Daar is ons mannetje. Wat een ongeloof. Mijn instinct gaat aan zodra hij zijn oogjes onder water opent, hij moet nú boven water. Samen met Martijn en met begeleiding van de verloskundige halen we hem naar boven. Om 11:04 haalt hij zijn eerste ademteug. De pijn ebt weg en als magie is daar onze zoon Aiden Jaxx! ‘Hi lieverd, Ik ben jouw mama’! Hij huilt rustig en is direct tevreden in onze armen. Onze kleine baby Boeddha.
Wat is hij mooi! We komen samen bij in het bad, ons golden hour. We kiezen voor een halve lotusgeboorte. Eenmaal uit bad volgt de placenta en we wachten tot de navelstreng helemaal is uitgeklopt zodat Martijn de navelstreng kan doorknippen. Wat ben ik blij met de hands-off methode van de verloskundige. Ze heeft het mij helemaal zelf laten doen, in alle vertrouwen. Met nog een hele middag voor ons kunnen we rustig aan doen, genieten van elkaar en alles over ons heen laten komen. Gelukkig hebben we de liefste kraamhulp die ons helemaal in de watten legt.
Aiden is zo kalm en heeft perfecte scores. Jeetje, wat is deze thuisbevalling fijn geweest.
De eerste ontmoeting
De hele middag verloopt zen. We zijn zo dankbaar en ik zit vol adrenaline. Charlie-Fay gaat van school gelijk naar de BSO zodat we nog even wat tijd hebben. We hadden afgesproken dat Dymar en Charlie-Fay gelijktijdig hun broertje zouden zien. Het liefst zo snel mogelijk. We wachten totdat hij ook uit school is en naar ons toegebracht wordt door zijn moeder. Net als toen met Charlie-Fay haar geboorte kwam hij gelijk naar ons toe.
“Ik probeer het gevoel lost te laten, plannen wijzigingen en zeker in een samengesteld gezin.”
De tijd verstrijkt en we krijgen bericht, Dymar komt pas laat want er komt een andere afspraak tussendoor! Dit bericht voelt als een domper, het steekt! Naast dat we niet samen kunnen zijn op dit fijne moment, hebben we Charlie-Fay ook voor niks laten wachten. Martijn gaat direct naar haar toe. Ik probeer het gevoel los te laten, plannen wijzigingen en zeker in een samengesteld gezin. Gespannen wacht ik op ons kleine meisje. Hoe zou ze reageren? Zou ze het wel leuk vinden?
De voordeur gaat open, voorzichtig en met een gespannen lach loopt ze de slaapkamer in. Mmm, ze is niet super enthousiast, sterker nog, ze blijft op veilige afstand op het bed zitten. De kat uit de boom kijkend. Dit was niet wat ik ervan verwacht had. Haar ogen zijn groot en ze kijkt verlegen naar het blote baby’tje wat in zijn warme wollen dekentje in mijn armen ligt. Zodra haar vader haar broertje overneemt komt ze mij knuffelen. Gelukkig!
We hebben gewacht om Aiden aan te kleden zodat we dat samen kunnen doen. Het was alweer zo lang geleden en dat was te merken. Mama, was erg klungelig. We konden er fijn samen om lachen. Vanaf de zijkant kijkt Charlie-Fay mee, ze geeft mij zijn kleertjes aan. Hij kijkt naar haar en terwijl zij een momentje delen, zie ik ineens de handen van Charlie-Fay omhoogkomen, in een snelle beweging zwaait ze naar haar broertje. Haar eerste begroeting. Dag klein broertje. Ik heb al het vertrouwen, dit gaat goed komen.
“‘Wat is hij schattig’ zegt hij. Ik smelt.”
Een paar uur later komt Dymar thuis. We moeten even acclimatiseren en met elkaar verbinden. Ik merk dat er ongemak heerst, we hebben een belangrijk gezamenlijk moment met elkaar gemist. Het voelt nu meer als een samengesteld gezin als ooit tevoren. De dynamieken zijn veranderd met de komst van Aiden.
Aiden ligt in zijn nestje in de box, hier ontmoet Dymar hem voor het eerst. Net zoals bij Charlie-Fay hangt hij over zijn broertje heen, hij kijkt vertederd. Hij is nu groter en bewuster van dit moment. ‘Wat is hij schattig’ zegt hij. Ik smelt. Wat is het toch een lieve grote jongen! Charlie-Fay is ook blij dat haar grote broer er is. Ze vertelt honderduit. De aandacht die haar nieuwe broertje krijgt is voor haar wennen. Ook voor Dymar is het zoeken om zijn aandacht te verdelen. We moeten allemaal zoeken naar een nieuwe balans.
Maar gelukkig zijn we nu allemaal thuis, we zijn compleet, wat een rijkdom. Ons samengestelde gezin van vijf.
5 tips voor zwangere bonusmoeders:
- Betrek de bonuskinderen bij de voorbereidingen en de komst van de baby: Laat ze bijvoorbeeld helpen bij het inrichten van de babykamer, het kiezen van babykleertjes of het maken van knutselprojecten voor als de baby er is. Geef de bonuskinderen de mogelijkheid om betrokken te zijn bij dagelijkse zorgtaken voor de baby. Dit kan variëren van het assisteren bij het verschonen van luiers tot het helpen bij het voorlezen van een verhaaltje. Het geeft hen een gevoel van verantwoordelijkheid en verbondenheid met de nieuwe gezinsdynamiek. Bespreek goed met je partner welke rol je ziet voor de bonuskinderen.
- Bespreek duidelijk de verwachtingen rondom de bevalling en de betrokkenheid van de ex-partner: Ook hier is het belangrijk goed samen met je partner te bespreken wat je/jullie wensen zijn wanneer de baby geboren is. Dit kan onder meer gaan over bezoekregelingen in het ziekenhuis, betrokkenheid bij de eerste ontmoeting tussen de bonuskinderen en de baby, en de rol van de ex-partner in het bijvoorbeeld extra opvangen van je bonuskinderen in de eerste dagen na de geboorte.Willen jullie de bonuskinderen betrekken bij de bevalling? Heb je specifieke wensen voor de eerste ontmoeting? Hoe verzorgen jullie een soepele overgang voor de bonuskinderen in alle hectiek? Neem dit mee in je bevalplan en communiceer dit zo goed mogelijk naar alle betrokken.
- Stel realistische verwachtingen: Hoewel jij zelf vol adrealine waarschijnlijk op je roze of blauwe wolk zit wil ik je deze tip toch meegeven. Wees realistisch over hoe de bonuskinderen kunnen reageren op de komst van de baby. Het kan een mix van emoties oproepen, waaronder opwinding, verwarring of zelfs jaloezie. Bereid je voor op verschillende reacties en wees geduldig en begripvol als ze tijd nodig hebben om aan de nieuwe situatie te wennen.
- Plan quality time voor het hele gezin: Ondanks de drukte van de zorg voor jullie pasgeboren baby, is het belangrijk om quality time te plannen voor het hele samengestelde gezin. Plan een gezellig filmavondje met elkaar of doe een spelletjesavond. Het helpt om de banden te versterken en positieve herinneringen te creëren.
- Bedenk samen een nazorg plan: de periode na je bevalling kan best overweldigend zijn. Je emoties gaan alle kanten op wat ervoor kan zorgen dat alles wat je van te voren had bedacht, nu ineens heel anders voelt. Blijf goed met je partner in verbinding, bespreek je gevoelens en kijk samen wat er nodig is. Vraag zo nodig hulp aan je omgeving of aan de ex-partner als het gaat om extra opvang van de bonuskinderen.
Volg je mij al op Instagram? Leuk als ik je daar zie!
Lees ook: Hoera bonusmama je bent zwanger! Dit was onze zwangerschapsaankondiging in ons samengestelde gezin?