Het onzichtbare verdriet van een bonusmoeder met een onvervulde kinderwens

Het onzichtbare verdriet van een bonusmoeder met een onvervulde kinderwens

Als je eigen kinderwens onvervuld blijft en je ondertussen bonusmoeder bent in je samengestelde gezin, dan vraagt dat heel veel innerlijke kracht. In dit persoonlijke blog neemt bonusmoeder Denise ons mee in haar openhartige verhaal over hoop, teleurstelling, en de kracht die het vraagt om die kwetsbaarheid een plek te geven binnen haar samengestelde gezin. Een must-read voor iedere bonusmoeder die zich herkent in de spanningen en gevoelens van zo’n intense dubbele rol. Lees snel verder met: Het onzichtbare verdriet van een bonusmoeder met een onvervulde kinderwens 

 

Zomer 2024, we zijn op vakantie in Frankrijk. Vriendlief en zijn zoons zijn taartjes wezen halen bij de plaatselijke bakker, omdat ik vandaag jarig ben. Ik word door de mannen verwend met taart, knuffels en mooie cadeaus. Maar ik krijg ook een cadeau waar ik niet op zit te wachten… van mijn eigen lijf nog wel. Al toen ik vanochtend opstond, voelde ik het: mijn menstruatie kondigt zich aan. Ik ben verdrietig, boos en teleurgesteld in mijn lijf, net zoals de afgelopen jaren. Ik licht mijn vriend in, die me een dikke knuffel geeft. Met z’n allen proberen we er een leuke dag van te maken.

Mijn vriend heeft twee zoons uit een eerdere relatie, ze zijn inmiddels negen en zeven jaar oud. Het contact met hen is erg goed; ze zijn ongeveer 40% van de tijd bij ons en weten eigenlijk niet beter dan dat ik deel uitmaak van hun leven. We hebben de eerste kennismaking wel lang uitgesteld. Pas na een half jaar verkering ontmoette ik de jongens voor het eerst. We zijn toen met z’n vieren een middagje naar het bos geweest, waarna ik weer naar mijn eigen huis ben gegaan. Zo hebben we het contact steeds meer opgebouwd. Mijn vriend en ik zijn inmiddels 5,5 jaar samen en wonen 3,5 jaar onder één dak. Een maand nadat we zijn gaan samenwonen, hebben we symbolisch de pil in de prullenbak gegooid. We proberen al meer dan drie jaar een kindje te krijgen, maar zelfs met hulp van het ziekenhuis is het ons nog niet gelukt.

Voor alles wat ik voor ze doe, krijg ik iets anders terug dan hun vader of moeder ontvangen.

Mijn bonuskinderen zijn twee gezonde, blonde jongens die qua uiterlijk sprekend op zowel hun moeder als hun vader lijken. En hoe ouder ze worden, hoe meer ze ook qua gedrag op hun ouders gaan lijken. Soms vind ik dat confronterend: er is qua uiterlijk en gedrag niks van mij bij. Alhoewel ik ze tegenwoordig weleens betrap op uitspraken die ze van mij hebben overgenomen. Zo blijkt maar dat je als bonusouder wel degelijk invloed hebt. Ik kook samen met ze, bak taarten, breng ze naar sport, doe hun was, knutsel vader- en moederdag cadeaus en zorg thuis net zo goed voor ze als hun vader dat doet. De oudste vraagt zelfs vaak of ik hem wil helpen met spreekbeurten en surprises, iets wat hij niet aan zijn eigen vader of moeder vraagt. Maar voor alles wat ik voor ze doe, krijg ik iets anders terug dan hun vader of moeder ontvangen.

Het onzichtbare verdriet van een bonusmoeder met een onvervulde kinderwens

De liefde die een kind voor zijn ouders heeft, is onvoorwaardelijk. De liefde voor bonusouders is kwetsbaar en kan kapotgaan. Net zoals de liefde van bonusouders voor hun bonuskinderen ook kan veranderen. Daar moet van beide kanten hard aan gewerkt worden. Zij hebben immers niet om mij gevraagd, ik ben er omdat hun vader dat graag wil. En dan moeten ze de tijd die ze met hun vader hebben ook nog delen met mij. Daarom plan ik in de weekenden dat de jongens er zijn, soms bewust tijd in om met vriendinnen af te spreken. Zo heb ik mijn qualitytime, en zij die van hun vader.

Het is lastig dat de jongens in twee huizen worden opgevoed; hun moeder heeft een heel andere opvoedstijl dan mijn vriend en ik. Vooral als ze een week of vakantie bij hun moeder zijn geweest, moeten we allemaal weer even wennen aan elkaar en aan de regels. Gelukkig zijn de jongens heel flexibel en passen ze zich goed aan. En wij ook.

Voor mijn vriend was het een verrassing dat het krijgen van een kindje voor ons niet vanzelfsprekend is

Ons fertiliteitstraject delen we niet met de jongens, we willen het niet ingewikkelder maken dan het al is. Ze hebben weleens gezegd dat ze graag een broertje of zusje willen. Aan moeders kant hebben ze al een stiefbroertje en -zusje, en bij ons zou er misschien, ooit, mogelijk, een halfbroertje of -zusje kunnen komen. Of misschien wel niet. Mijn vriend en ik worstelen al met onze volwassen gevoelens en weten soms zelf niet wat we voelen. Laat staan hoe we dit zouden moeten uitleggen aan hen. Een kindje van ons samen zou een bekroning zijn op onze liefde, een deel van hem en een deel van mij. Dit kindje zouden we samen opvoeden.

Voor mijn vriend was het een verrassing dat het krijgen van een kindje voor ons  niet vanzelfsprekend is. Immers, hij heeft al twee kinderen. Voor mij kwam het minder onverwacht; het voelde eerder als een bevestiging van iets dat ik misschien altijd al geweten heb. Dat klinkt misschien wat spiritueel, maar zo voelt het wel.

In een vorige relatie was ik ook bonusmoeder. Mijn ex wilde altijd meer kinderen, maar bedacht zich op een gegeven moment. Toen riep ik al dat ik niet bij hem weg zou gaan vanwege zijn veranderende kinderwens, want “misschien kan ik wel helemaal geen kinderen krijgen”. Ik was 27 jaar en had nog tijd, biologisch gezien, maar het gevoel dat het mij niet zou lukken is altijd gebleven. Dit werd jaren later bevestigd tijdens een ayahuasca-ceremonie, waarin ik hallucineerde dat ik onder water zwom tussen baby’s. Telkens als ik naar een baby reikte, nam een vreemde hand vanaf het wateroppervlak de baby weg. Het lukte me niet om er één aan te raken. Toen de ayahuasca was uitgewerkt, voelde ik me bevestigd in wat ik al jaren dacht: ik kan geen kinderen krijgen.

Na jaren proberen, hebben mijn vriend en ik een doorverwijzing gekregen naar het ziekenhuis. Ik heb één werkende eileider en een afwijkende vorm baarmoeder, waardoor er geen tweeling in past. Daarom mag ik geen IUI doen, dat zou de kans op een tweeling vergroten. Maar de artsen zien dit niet als een reden waarom ik niet zwanger zou kunnen raken, dus zijn we direct met IVF begonnen. Tot nu toe geeft mijn lichaam geen enkel signaal dat het werkt. Dat voelt naar; het voelt alsof mijn lichaam stuk is. Mijn vriend en ik verwerken dit op onze eigen manier: hij keert naar binnen en heeft het er met niemand over, terwijl ik er juist veel over praat met familie, vriendinnen en collega’s. En zo kom je erachter hoeveel mensen er ook met fertiliteitsproblemen worstelen.

 

“Ik zou zo graag onvoorwaardelijke liefde willen ervaren

Mijn jarenlange gevoel dat het me niet gegund is om zwanger te raken, heeft me voorbereid op de teleurstelling na elke mislukte terugplaatsing. Daardoor ben ik niet verbitterd geraakt en kan ik nog steeds oprecht blij zijn voor vriendinnen en collega’s die wél een kindje krijgen. Ik ga ook nog gewoon op kraambezoek, al begrijp ik heel goed dat niet iedereen dat na zoveel teleurstellingen kan opbrengen. Of het ons ooit gegund is, weet ik niet. Maar we doen alles wat we kunnen. En mocht het niet lukken, dan weet ik al wat ik wil doen: cursussen volgen, meer reizen en volop genieten van het leven. Want een kindje zou een aanvulling zijn op ons leven, niet de invulling ervan.

“Ik zou zo graag onvoorwaardelijke liefde willen ervaren,” zei ik tegen mijn vriend in een verdrietige bui. We dachten al langer na over een hond, maar hierdoor ging ik actief op zoek. Nu hebben we een puppy van bijna één jaar, en iedereen in het gezin is dol op haar. Ze is mijn beste vriendinnetje en houdt onvoorwaardelijk van me (en ik van haar). Er is niemand zo blij als zij als ik thuiskom. Toen we haar ophaalden, moesten we haar registreren en een achternaam geven. De zoons van mijn vriend hebben zijn achternaam, en ik was altijd de enige in huis met een andere naam. Onze hond draagt mijn achternaam, zo is er toch iemand in het gezin die letterlijk aan mij verbonden is.

Herken jij je in Denise haar verhaal en vindt je het fijn om in contact te komen, laat dan gerust een berichtje achter.

Lees ook: Bonusvader aan de zijlijn

Volg je mij al op Instagram? Leuk als ik je daar zie!

Geplaatst in: Bonusmama vertel

Over mij

Mijn naam is Serena,(40), oprichtster van het platform ‘van Single tot Bonusmama’, gezinscoach en jouw persoonlijke inspirator voor jou en je samengestelde gezin. Ik ben ruim 10 jaar bonusmama van Dymar (16) en Mama van Charlie-Fay (7) en Aiden Jaxx (2), samen met mijn verloofde leven wij als samengesteld gezin in Amsterdam Oud-West.